Opa

Mijn vader heeft Alzheimer, en dat heeft hij al jaren, hoewel hij daar volgens de medische experts te jong voor is. Sinds vorig jaar woont hij in Amsterdam, in het Dr. Sarphati huis, waar ze voor hem zorgen. Dus af en toe gaan Timur en ik bij Opa op bezoek. Het is verdrietig om hem zo te zien wegkwijnen, en ik heb er nog steeds hele gemengde gevoelens bij. Er is weinig dat ik voor hem kan doen, de films die ik voor hem gekocht heb kijkt hij niet, als ik binnenloop zit hij aan tafel te suffen zoals de meeste demente bejaarden om hem heen. Machteloos.


Ik merk wel wat een feest het is voor hem om Timur te zien. Voor Timur is het een beetje wennen aan het verzorgingstehuis, en alle andere oudjes in meer of mindere staat van gecoordineerd bewustzijn. In de huiskamer op de afdeling hebben ze twee enorme speelgoed beesten, die Timur als eerste opmerkt, en waardoor hij een beetje loskomt.
We drinken een kop koffie, en Timur deelt zijn croissant met ons. Hij eet zelf een stuk, kijkt mij vragend aan en zegt 'Opa', wat betekent dat opa ook een stukje krijgt. Ik geef het aan hem. Dan 'Papa'... dus papa eet ook een stukje mee. Als Timur een paar toetsen op de piano aanslaat kijkt opa hem met een grote glimlach aan. Muziek.

We besluiten om even naar buiten te gaan, het is schitterend buiten, een blauwe lucht en overal een dun laagje sneeuw overheen. Timur rent voor ons uit terwijl ik mijn eigen vader voortduw in een rolstoel. We lopen richting de Hortus, en vandaar naar de Plantage Middenlaan, waar we rechtsaf gaan richting Artis. Heel even voelt het genoeglijk aan zo, lopend in de winterzon, met vader en zoon. Timur zit inmiddels op mijn schouders terwijl ik de rolstoel weer terug de Roeterstraat in duw. Opa wil naar huis. Dat geeft hij tenminste aan. Ik protesteer niet, maar neem me voor de volgende keer een langere wandeling te maken.